Ik blog nooit in opdracht, maar wel op verzoek. De meeste boeken die ik hier bespreek heb ik met zo'n verzoek gekregen van de uitgevers. Dat betekent niet dat
zij -of wie dan ook- enige invloed kunnen uitoefenen op de inhoud van dit blog. Ik blog gewoon zoals ik er zelf over denk.

Reacties? Graag! Ik stel het zeker op prijs als mensen de moeite nemen om te reageren.
Heb jij ook een weblog over boeken? Ik ben nieuwsgierig, dus laat gerust een linkje achter in jouw reactie.


zaterdag 12 augustus 2017

Roadtrip naar het einde

Edward Docx - Laat los mijn hand








"Wat een titel, zó theatraal. Laat maar." 
Maar als iemand je dan speciaal dit boek onder de neus heeft geduwd omdat dit 'echt iets voor mij zou kunnen zijn', kun je je er niet vanaf maken met zo'n oppervlakkige afwijzing. Dus las ik een stukje, alleen maar om de afwijzing te onderbouwen. En ik was verkocht. Wat een boek!

De titel is en blijft theatraal. Hij komt uit Shakespeares King Lear, met deze kreet wilde de radeloze graaf van Gloucester nadat hem zijn ogen waren uitgestoken, zich losrukken van de hand van zijn jongste zoon en zich van de kliffen omlaag storten. Hij viel niet, zijn zoon weerhield hem ervan en leidde hem af. 
En dat komt behoorlijk dicht bij het thema van dit boek. 

Het verhaal gaat over Larry Lasker, faculteitshoofd Engelse letterkunde aan het Londense University College. Samen met zijn jongste zoon Louis maakt hij in hun oude VW camperbusje een roadtrip door Europa. Larry heeft ALS. Hij wil naar Zürich omdat hij daar in aanmerking kan komen voor euthanasie, in Engeland is dat nog steeds verboden. 
Onderweg voegen Ralph en Jack, Larry's zonen uit een eerder huwelijk, zich bij het gezelschap. 
Louis, de jongste zoon, is tweede helft twintig. Hij is mantelzorger van Larry. hij heeft zijn vader de laatste maanden steeds verder af zien takelen, hij is ook getuige van- en sparringpartner in het proces dat Larry doormaakte om tot zijn euthanasiekeuze te komen. Zo was Louis ook de steun en toeverlaat van zijn moeder, die na een lang ziekbed aan kanker overleed. Louis kan zijn vader in zijn keuze heel ver volgen, maar heeft ook nog zijn eigen twijfels en emoties om mee in het reine te komen. 
Dan zijn er nog de elf jaar oudere halfbroers van Louis. Ralph de theatermaker. Ralph de vrouwenversierder. Ralph de losbol. Ralph die denkt dat het nog wel meevalt met pa's ziekte. Misschien kan hij pa nog tot andere gedachten brengen? En Jack. Jack de huisvader. Jack die zijn eigen kinderen -ook een tweeling- niet wil confronteren met ziekte en dood en daarom opa en kleinkinderen zorgvuldig uit elkaar houdt. Jack, die faliekant tegen euthanasie is. Die poppenkast moet ophouden, we gaan terug naar huis! 
Vier mannen die allemaal in een andere fase van het rouwproces zitten: ontkenning, boosheid, onderhandelen, verdriet en acceptatie. Dat is geen statisch proces: dat golft en beweegt, dat gaat een stap vooruit en twee stappen terug, dat geeft over en weer herkenning maar stoot tegelijkertijd soms af. 

Daarnaast speelt er nog iets heel anders. Larry ontmoette Louis' moeder tijdens een buitenlands congres, raakte in vuur en vlam en beloog en bedroog daarna zijn vrouw en zonen om toch maar bij zijn nieuwe geliefde te kunnen zijn. Hij begon een nieuw leven, een nieuw gezin, en liet drie totaal ontredderde mensen achter in een puinhoop. De jongens moesten zich zien te redden, terwijl hun moeder vluchtte in alcohol en krankzinnigheid. De daardoor veroorzaakte pijn en wrok komen tijdens de roadtrip allemaal omhoog. Oude wonden worden opengehaald en nieuwe worden gemaakt. 
Maar wie een verhaal verwacht waarin mensen elkaar kapotmaken, komt bedrogen uit. Ondanks alle verdriet en pijn hebben deze vier mannen zoveel respect voor elkaar en geven ze zoveel om elkaar, dat kapotmaken niet in hen opkomt. Het is eerder een mega-relatietherapie. En doordat alle niet verwerkte ellende nu wel gezegd kan worden, krijgt het een plaats en vinden de broers en hun vader rust. 

Larry en Louis zijn beiden literatuurliefhebbers. In het begin van het boek zijn ze nog met zijn tweeën en maken ze veel literaire toespelingen. Op dat moment is de aan Shakespeare ontleende titel goed te plaatsen. Later wanneer de broers erbij komen worden de opmerkingen en toespelingen meer filosofisch, wat een extra gelaagdheid aan het verhaal geeft. Het maakt ook dat ik dit boek heel moeilijk in één keer uit kon lezen, ik moest het vaak terzijde leggen omdat een uitspraak me raakte of aansprak en ik deze eerst eens verder wilde overdenken. Wat me daarnaast ook aansprak waren de gedetailleerde (natuur)beschrijvingen. Ik voelde me als toeschouwer in dat busje, in die natuur, bij die ontmoetingen. En vergeet de humor niet. Want ondanks de zware onderwerpen weet Docx het steeds zo te beschrijven dat ik regelmatig moest glimlachen of zelfs schaterlachen. 

En net zoals de grote Shakespearedrama's is dit een boek dat gaat over alle dingen die in het leven echt belangrijk zijn. Docx schrijft op een intelligente manier niet alleen over de elementaire levensvragen, maar ook over onder andere emoties, relaties, muziek van klassiek tot Dylan c.s., kunst, humor en goed en lekker eten en drinken. 
En de dood? Die blijft dichtbij om het hoekje wachten. Net zoals bij ieder van ons. 


GELEZEN:
titel: Laat los mijn hand
auteur: Edward Docx
oorspronkelijke titel: Let go my hand
vertaling: Dirk-Jan Arensman
genre: roman
oorspronkelijke uitgave: 20 april 2017
Nederlandse uitgave: 6 juni 2017
uitgever: Atlas Contact

2 opmerkingen:

Lalagè zei

Het middelste stukje vind ik lastig te volgen; haal je daar Larry en Jack niet door elkaar?
Het thema euthanasie interesseert me altijd wel en een roadtrip is een mooie kapstok voor een goed verhaal. Dus deze titel ga ik onthouden.

Trouwens erg grappig dat de schrijver Docx heet... ik moet dan aan een Word-document denken ;)

Manjo van Boxtel zei

Je hebt helemaal gelijk, ik heb het aangepast. Dank je dat je zo kritisch meeleest.