Hoezo teveel? Wat je teveel op je vork laadt, valt er vanaf, toch? En zo niet, dan kan Superwoman het allemaal best aan. Dat geldt zelfs voor lezen in opdracht, want lezen, dat doe je toch in je vrije tijd? En die is er altijd wel te vinden, al is het maar een uur per dag. Dus laadde ik die hooivork maar weer opnieuw vol, totdat...
...ik eronder bezweek. Veertig dagen werkte ik onafgebroken achter elkaar. Ik weet dat dat niet mag, maar als je voor twee werkgevers werkt die allebei alleen maar hun eigen uren controleren, en als bovendien een van die bedrijven zeven dagen per week, 20 uur per dag open is, dan kraait er geen haan naar als je avonden en weekenden doorwerkt. Die vele extra uren die ik maakte waren nodig omdat ik van de ene baan naar de andere overstapte en er nog heel veel gedaan moest worden.
Natuurlijk bleven er dingen liggen, zoals mijn huishouden. Geen punt, zolang ik nog kon koken, afwassen, de was kon doen en mijn bed verschonen. De groeiende stapel post zou ik later wel openen. Proefabonnementje op Het Parool? Met pijn in mijn hart heb ik 24 ongeopende kranten bij het oud papier gezet. Schoonmaken? Planten verzorgen? Ramen lappen? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik kan je nu al vertellen dat ik alles in één grote zwaai naar eind december heb gebonjourd. Het enige waar ik nog aan toe kwam was lezen. Maar eigenlijk kwam ik daar niet eens meer echt aan toe. 
Want ik kan nog zo'n mooi werk- en leesschema bedenken, als mijn hoofd omtolt van allerlei andere zaken hoef ik niet te verwachten dat het gelezene beklijft. Ik vroeg me regelmatig de volgende dag af wat ik precies gelezen had, en begon mijn leesuurtje met terugbladeren. Zo schoot het niet echt op. Vervolgens kon ik nog zo mooi plannen, maar met een overlopend hoofd had ik niet meer in de gaten dat ik dingen over het hoofd zag. Dus was ik dapper aan het lezen in De val van Jakob Duikelman, zonder te beseffen dat die recensie pas op 30 december online mag. Ik ging ervan uit dat Duikelman 15 december aan de beurt was, pas enkele dagen geleden ontdekte ik mijn vergissing. Morgen -15 december- is Het Labyrint aan de beurt.
En dat ik op 8 december een recensie van Van Familie moet je het hebben zou publiceren, wist ik al helemaal niet meer. Het boek én de aanbiedingsbrief lagen onder die enorme stapel ongelezen post, tijdschriften en kranten.
Was dat nou maar alles, dan zou ik nu, nu ik nog maar één baan heb, alles wel weer in het gareel kunnen krijgen. Maar wat is het gevolg van teveel hooi op je vork nemen? Dat je onderuit gaat!
Afgelopen dinsdag ben ik ziek naar huis gegaan, geveld door het eerste het beste verkoudheidsvirusje dat bij mij in de buurt kwam. Ik werd niet zomaar verkouden, ik ging totaal plat. Ik bespaar je een verdere beschrijving, maar ik ben enkele dagen echt even van de wereld geweest. Ik denk dat ik niet eens meer wist wat een boek was, laat staan dat ik er een heb opengeslagen. Op dit moment gaat het weer wat beter, daarom ben ik zojuist met Het Labyrint begonnen. Wil ik goed werk leveren, dan staat hier morgen geen recensie van mij, die volgt later.
Nanda Roeps familie is meteen daarna aan de beurt en 30 december hoop ik weer helemaal op schema te liggen. Maar beloven durf ik niet zo goed meer, ik blijk toch echt nog een slag te licht te zijn voor Superwoman.
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen