Ralf Mohren - De hemel is zwart vandaag
'Een indringend, niets ontziend verhaal over ontworteling, vervreemding en verlies' zegt de covertekst. Voor mij is dat genoeg om eens verder te kijken. Niet dat dit voor mij persoonlijke thema's zijn, maar ik ben altijd heel benieuwd hoe de psyche van de mens werkt in moeilijke of extreme situaties.
Dat Ralf Mohren zijn protagonist (tevens zijn alter ego?) Arthur Poolman in extreme situaties brengt, mag wel duidelijk zijn. Het verhaal speelt op Curaçao, vlak voor en tijdens de zonsverduistering van 1998.
De 27-jarige Poolman heeft gesolliciteerd als docent Nederlands bij een middelbare school op het eiland. Hij wil zo ver mogelijk weg van zijn Limburgse geboortegrond, zijn ouders, zijn herinneringen en alles dat hem verder nog dwarszit. Alles achterlaten en opnieuw beginnen, dat is de opzet, maar al snel blijkt het leven zo niet te werken.
Het kost Poolman moeite om zijn plaats te vinden tussen enerzijds de Nederlanders en anderzijds de Curaçaoers, als ontheemde Limburger hoort hij bij beide groepen net niet thuis. Zijn raadselachtige buurman Ralph Veerman heeft grote invloed op hem en ook de drank krijgt Arthur steeds meer in zijn macht. Er zijn meer verlokkingen, zoals de Colombiaanse hoeren en een zeer verleidelijke leerlinge die alles doet om Poolman te strikken. Hij raakt in diskrediet bij zijn werkgever, verliest zijn baan, draait steeds verder door en wordt hartstikke gek. En intussen komen er steeds meer berichten uit Nederland waaruit blijkt dat het niet goed gaat met zijn vader.
Het loslaten blijkt lang niet zo goed te gaan als Poolman verwacht en gehoopt had, beter gezegd: het gaat niet. Tussen zijn hallucinaties en psychoses door wordt het steeds duidelijker: je kunt wel proberen te vluchten, maar je raakt je geschiedenis nooit kwijt.
Al meteen in de eerste zin geeft Mohren een stukje van de afloop weg. 'Sinds ik officieel gek ben verklaard zit ik elke avond op het trapje naast mijn huis.' Je weet als lezer dus waar het heen gaat. Vervolgens ga je helemaal mee in het verhaal dat Poolman zelf met horten en stoten vertelt. Niet altijd chronologisch, niet altijd duidelijk en zeker niet verklarend. Als de lezer behoefte zou hebben aan een (chrono)logisch verhaal, moet hij er dat zelf maar bij bedenken, Poolman vertelt zoals je dat mag verwachten van iemand die heel langzaam, bijna onmerkbaar, steeds verder van het padje raakt en die bovendien de meeste tijd ook nog eens (stom)dronken of onder de invloed van coke is. Dat verloop gaat zo ongemerkt, dat ik niet echt de vinger erop kan leggen waar zijn ontsporing begint.
Wat me opvalt is de trefzekere manier waarop Mohren zijn personage neerzet. In mijn eigen omgeving heb ik ook wel eens mensen meegemaakt die een beetje op Poolman lijken. Hun taalgebruik, gedrag, excuses en de manier van redeneren herkende ik meteen in dit boek. Verder tekent hij op een prachtige manier de couleur locale van het eiland. Mohren schrijft schitterend, heel beeldend en met een mooi taalgebruik. Wat dat betreft is het beslist een aanrader.
En wat het verhaal betreft? Dat laat me na een eerste lezing wat in verwarring achter. Begrijp ik het goed? Heb ik geen details onopgemerkt laten liggen? Of is het gewoon een verwarrend verhaal van een man die het zelf ook niet meer op een rijtje heeft? Hoe dan ook, het boeit en het nodigt me nu al uit om het over een tijdje nog eens te herlezen.
Dat Ralf Mohren zijn protagonist (tevens zijn alter ego?) Arthur Poolman in extreme situaties brengt, mag wel duidelijk zijn. Het verhaal speelt op Curaçao, vlak voor en tijdens de zonsverduistering van 1998.
De 27-jarige Poolman heeft gesolliciteerd als docent Nederlands bij een middelbare school op het eiland. Hij wil zo ver mogelijk weg van zijn Limburgse geboortegrond, zijn ouders, zijn herinneringen en alles dat hem verder nog dwarszit. Alles achterlaten en opnieuw beginnen, dat is de opzet, maar al snel blijkt het leven zo niet te werken.
Het kost Poolman moeite om zijn plaats te vinden tussen enerzijds de Nederlanders en anderzijds de Curaçaoers, als ontheemde Limburger hoort hij bij beide groepen net niet thuis. Zijn raadselachtige buurman Ralph Veerman heeft grote invloed op hem en ook de drank krijgt Arthur steeds meer in zijn macht. Er zijn meer verlokkingen, zoals de Colombiaanse hoeren en een zeer verleidelijke leerlinge die alles doet om Poolman te strikken. Hij raakt in diskrediet bij zijn werkgever, verliest zijn baan, draait steeds verder door en wordt hartstikke gek. En intussen komen er steeds meer berichten uit Nederland waaruit blijkt dat het niet goed gaat met zijn vader.
Het loslaten blijkt lang niet zo goed te gaan als Poolman verwacht en gehoopt had, beter gezegd: het gaat niet. Tussen zijn hallucinaties en psychoses door wordt het steeds duidelijker: je kunt wel proberen te vluchten, maar je raakt je geschiedenis nooit kwijt.
Al meteen in de eerste zin geeft Mohren een stukje van de afloop weg. 'Sinds ik officieel gek ben verklaard zit ik elke avond op het trapje naast mijn huis.' Je weet als lezer dus waar het heen gaat. Vervolgens ga je helemaal mee in het verhaal dat Poolman zelf met horten en stoten vertelt. Niet altijd chronologisch, niet altijd duidelijk en zeker niet verklarend. Als de lezer behoefte zou hebben aan een (chrono)logisch verhaal, moet hij er dat zelf maar bij bedenken, Poolman vertelt zoals je dat mag verwachten van iemand die heel langzaam, bijna onmerkbaar, steeds verder van het padje raakt en die bovendien de meeste tijd ook nog eens (stom)dronken of onder de invloed van coke is. Dat verloop gaat zo ongemerkt, dat ik niet echt de vinger erop kan leggen waar zijn ontsporing begint.
Wat me opvalt is de trefzekere manier waarop Mohren zijn personage neerzet. In mijn eigen omgeving heb ik ook wel eens mensen meegemaakt die een beetje op Poolman lijken. Hun taalgebruik, gedrag, excuses en de manier van redeneren herkende ik meteen in dit boek. Verder tekent hij op een prachtige manier de couleur locale van het eiland. Mohren schrijft schitterend, heel beeldend en met een mooi taalgebruik. Wat dat betreft is het beslist een aanrader.
En wat het verhaal betreft? Dat laat me na een eerste lezing wat in verwarring achter. Begrijp ik het goed? Heb ik geen details onopgemerkt laten liggen? Of is het gewoon een verwarrend verhaal van een man die het zelf ook niet meer op een rijtje heeft? Hoe dan ook, het boeit en het nodigt me nu al uit om het over een tijdje nog eens te herlezen.
GELEZEN:
genre: roman
publicatiedatum: 18 april 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten