Annelies Verbeke - Dertig dagen
Oef.
Ik heb een geweldig boek gelezen en achteraf heb ik diepe spijt dat ik het laatste hoofdstuk niet gewoon heb laten liggen.
Of eigenlijk heb ik geen echte spijt, want als ik terugkijk naar Dertig dagen is het zo'n perfect opgebouwde compositie, dat dat laatste hoofdstuk onontbeerlijk is. Maar toch...
Enfin, laat ik het daar verder niet over hebben. Als je meer wilt weten over het einde, lees je het boek zelf maar. Er is voor mij nog zoveel te zeggen over alle pagina's daarvóór.
Dertig dagen gaat over Alphonse, een klusjesman die eigenlijk musicus is. Van oorsprong komt hij uit Senegal, maar een groot deel van zijn jeugd reisde hij met zijn moeder mee. Zij was huishoudster bij een Belgische diplomaat. Alphonse werd meer Belgisch dan Senegalees opgevoed, maar toch bekijkt iedereen hem als "die zwarte". Zijn geliefde is de dochter van de diplomaat, samen trekken ze naar de Vlaamse Westhoek, het deel van Vlaanderen dat tegen Frankrijk schurkt. Als klusjesman krijgt Alphonse heel veel inkijkjes in de levens van zijn opdrachtgevers. Ze vragen hem ook om hulp voor allerlei andere zaken en Alphonse is de beroerdste niet, hij staat dag en nacht voor hen klaar. Als een therapeut wijst hij mensen de weg. Hoewel beslist niet dom, heeft Alphonse een ontwapenende eenvoud in zijn manier van denken. Hij gaat in principe ook uit van het positieve van de mens. Maar intussen gebeuren er in de periferie van zijn bestaan allerlei dingen waaruit klip en klaar blijkt dat hij als "zwartjoekel" niet gewenst is.
Verbeke heeft vele lagen in het boek aangebracht. Zo kun je het lezen als een raamvertelling: de basis gaat over Alphonse en zijn geliefde Kat, daarbinnen heeft Verbeke uitweidingen geplaatst over allerlei kleurrijke personages en hun besoignes. De manier waarop ze dat doet maakt dat het geen afgeronde vertellingen zijn, maar dat de personages via omwegen steeds terugkeren in Alphonses leven.
Kleurrijk
Daarnaast gaat de auteur uitgebreid in op de natuur, op de omgeving en op de geschiedenis van deze regio. Ook dat gaat in lagen, enerzijds over de verminkingen die dit land en haar bewoners ondergingen in de oorlogen en veldslagen die er gevoerd werden, anderzijds kijken we door de ogen van nieuwkomer Alphonse, die vooral de mooie dingen uit de natuur waarneemt. De verschillende personages uit het verhaal brengen ook ieder hun eigen mening en filosofietjes mee, waardoor een kleurrijk palet ontstaat. Alphonse verwerkt dat alles in zijn muziek op de lieflijk poëtische kora.
Tussen dit alles door zit een laag waarin details steeds opnieuw naar een naderend noodlot wijzen. Of het nu gaat om de opmerkingen van mensen, om het gedrag van weer andere mensen, om een leeuwerik, om details uit de geschiedenis, noem maar op. Of wat te denken van de dertig hoofdstukken die aftellen, in plaats van optellen? Achteraf gezien besefte ik pas dat alles verwijst naar het einde. Het is zoiets als een kroniek voor een aangekondigde dood, hoewel dat in dit boek veel en veel subtieler gebeurt dan in het zo genoemde boek van Gabriel Garcia Marquez.
Opnieuw
Van de ene kant ben ik nog lang niet uitgepraat over dit boek, van de andere kant denk ik dat ik het eerst moet laten rusten en dan herlezen. Ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer dingen naar boven komen waar ik in eerste instantie overheen heb gelezen. (Bij de eerste lezing kwam al veel meer naar boven dan dat ik hier beschrijf, maar ik houd het bewust beperkt. Lees het zelf maar.)
De deadline van de recensie stond het niet toe, maar de opmerking van cultuurhistoricus, archeoloog en schrijver David van Reybrouck is van harte aan te bevelen: 'Dit boek een dialoog met onze grillige, taaie tijd. Lees het traag. Leg het weg. Lees het weer.'
En hoewel ik normaal gesproken zelden of nooit links plaats naar muziek, wil ik hier toch even stilstaan bij de kora, het instrument van Alphonse, en bij het lied Braziliaanse lied Águas de Março (wateren van maart), dat een belangrijke rol speelt in Alphonses leven.
São as águas de março
Fechando o verão
É a promessa de vida
No yeu coração...
Oef.
Ik heb een geweldig boek gelezen en achteraf heb ik diepe spijt dat ik het laatste hoofdstuk niet gewoon heb laten liggen.
Of eigenlijk heb ik geen echte spijt, want als ik terugkijk naar Dertig dagen is het zo'n perfect opgebouwde compositie, dat dat laatste hoofdstuk onontbeerlijk is. Maar toch...
Enfin, laat ik het daar verder niet over hebben. Als je meer wilt weten over het einde, lees je het boek zelf maar. Er is voor mij nog zoveel te zeggen over alle pagina's daarvóór.
Dertig dagen gaat over Alphonse, een klusjesman die eigenlijk musicus is. Van oorsprong komt hij uit Senegal, maar een groot deel van zijn jeugd reisde hij met zijn moeder mee. Zij was huishoudster bij een Belgische diplomaat. Alphonse werd meer Belgisch dan Senegalees opgevoed, maar toch bekijkt iedereen hem als "die zwarte". Zijn geliefde is de dochter van de diplomaat, samen trekken ze naar de Vlaamse Westhoek, het deel van Vlaanderen dat tegen Frankrijk schurkt. Als klusjesman krijgt Alphonse heel veel inkijkjes in de levens van zijn opdrachtgevers. Ze vragen hem ook om hulp voor allerlei andere zaken en Alphonse is de beroerdste niet, hij staat dag en nacht voor hen klaar. Als een therapeut wijst hij mensen de weg. Hoewel beslist niet dom, heeft Alphonse een ontwapenende eenvoud in zijn manier van denken. Hij gaat in principe ook uit van het positieve van de mens. Maar intussen gebeuren er in de periferie van zijn bestaan allerlei dingen waaruit klip en klaar blijkt dat hij als "zwartjoekel" niet gewenst is.
Verbeke heeft vele lagen in het boek aangebracht. Zo kun je het lezen als een raamvertelling: de basis gaat over Alphonse en zijn geliefde Kat, daarbinnen heeft Verbeke uitweidingen geplaatst over allerlei kleurrijke personages en hun besoignes. De manier waarop ze dat doet maakt dat het geen afgeronde vertellingen zijn, maar dat de personages via omwegen steeds terugkeren in Alphonses leven.
Kleurrijk
Daarnaast gaat de auteur uitgebreid in op de natuur, op de omgeving en op de geschiedenis van deze regio. Ook dat gaat in lagen, enerzijds over de verminkingen die dit land en haar bewoners ondergingen in de oorlogen en veldslagen die er gevoerd werden, anderzijds kijken we door de ogen van nieuwkomer Alphonse, die vooral de mooie dingen uit de natuur waarneemt. De verschillende personages uit het verhaal brengen ook ieder hun eigen mening en filosofietjes mee, waardoor een kleurrijk palet ontstaat. Alphonse verwerkt dat alles in zijn muziek op de lieflijk poëtische kora.
Tussen dit alles door zit een laag waarin details steeds opnieuw naar een naderend noodlot wijzen. Of het nu gaat om de opmerkingen van mensen, om het gedrag van weer andere mensen, om een leeuwerik, om details uit de geschiedenis, noem maar op. Of wat te denken van de dertig hoofdstukken die aftellen, in plaats van optellen? Achteraf gezien besefte ik pas dat alles verwijst naar het einde. Het is zoiets als een kroniek voor een aangekondigde dood, hoewel dat in dit boek veel en veel subtieler gebeurt dan in het zo genoemde boek van Gabriel Garcia Marquez.
Opnieuw
Van de ene kant ben ik nog lang niet uitgepraat over dit boek, van de andere kant denk ik dat ik het eerst moet laten rusten en dan herlezen. Ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer dingen naar boven komen waar ik in eerste instantie overheen heb gelezen. (Bij de eerste lezing kwam al veel meer naar boven dan dat ik hier beschrijf, maar ik houd het bewust beperkt. Lees het zelf maar.)
De deadline van de recensie stond het niet toe, maar de opmerking van cultuurhistoricus, archeoloog en schrijver David van Reybrouck is van harte aan te bevelen: 'Dit boek een dialoog met onze grillige, taaie tijd. Lees het traag. Leg het weg. Lees het weer.'
En hoewel ik normaal gesproken zelden of nooit links plaats naar muziek, wil ik hier toch even stilstaan bij de kora, het instrument van Alphonse, en bij het lied Braziliaanse lied Águas de Março (wateren van maart), dat een belangrijke rol speelt in Alphonses leven.
São as águas de março
Fechando o verão
É a promessa de vida
No yeu coração...
GELEZEN:
titel: Dertig dagen
auteur: Annelies Verbeke
genre: roman
verschenen: 2 maart 2015
uitgever: De Geus
Dit boek las ik in het kader van Een perfecte dag voor literatuur
Dit boek las ik in het kader van Een perfecte dag voor literatuur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten