(Er is iets misgegaan met dit blogbericht. Ik heb er een foutje uitgehaald en het bericht opnieuw opgeslagen, toen werd het opeens opnieuw gepubliceerd.
De oorspronkelijke publicatiedatum van dit blogbericht is 15 november 2014.)
Emma Hooper - Etta & Otto & Russell & James
Wat doe je, als je weet dat je dagen ten einde lopen en je nog één grote wens hebt? De drieëntachtigjarige Etta schrijft een afscheidsbriefje aan haar man Otto en vertrekt. Vanuit Saskatchewan loopt ze ruim 3200 kilometer, dwars door Canada naar Nova Scotia, om éénmaal in haar leven de zee te zien.
Otto blijft thuis achter, zijn beste vriend Russell gaat wel op zoek naar zijn stille jeugdliefde Etta.
Otto blijft thuis achter, zijn beste vriend Russell gaat wel op zoek naar zijn stille jeugdliefde Etta.
En James? Hij vergezelt haar.
De eerste vergelijking die in me opkwam tijdens het lezen van dit boek, was De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, maar die vergelijking houdt maar heel even stand. Beide roadnovels gaan toevallig over een oud personage dat op eigen houtje op reis gaat, maar daar houdt het dan ook mee op. Want waar De 100-jarige... kolderiek en absurdistisch wordt, verstilt het verhaal van Etta steeds meer. In flash-backs komt haar jeugd voorbij, haar kennismaking met Otto en Russell. Maar omdat het perspectief in het boek steeds wisselt tussen deze drie personen, zien we ook bij Otto en Russell deze verhalen terug. Ze herhalen niet, maar ze vullen elkaar aan.
Verglijden
Naarmate Etta langer van huis is, komen bij Otto steeds meer flarden terug uit de Tweede Wereldoorlog, waarin hij als geallieerde soldaat in Europa streed. Tegelijkertijd nemen deze verhalen bij Etta ook een steeds belangrijkere plaats in. Zoals veel mensen die zestig jaar of langer bij elkaar zijn, voelen ze elkaar haarfijn aan, zelfs als de fysieke afstand steeds groter wordt. En langzaam maar zeker zie je een haast symbiotisch verglijden van Etta's geest in die van Otto en omgekeerd. Het klinkt misschien een beetje vreemd zoals ik het hier opschrijf, maar het komt er op neer dat je als lezer gaandeweg merkt dat de dementie bij allebei de echtelieden steeds meer terrein wint. Binnen die mentale status vervagen de grenzen tussen mij en jou, maar ook die tussen hier en ginds en tussen nu en toen.
Wat niet verandert is de liefde die beiden bindt. Die gaat nooit voorbij.
Wat niet verandert is de liefde die beiden bindt. Die gaat nooit voorbij.
Respect
Ergens in deze odyssee komt Etta James tegen, een coyote die haar volgt en die vriendschap met haar sluit. Zoals je wel vaker ziet bij mensen die alleen maar een huisdier om zich heen hebben, ontwikkelen zich hele gesprekken tussen die twee. Antwoordt James werkelijk of vult Etta het antwoord in? Voor haar is alles rond James reëel en daarin ontdek je het mooie van deze roman. Want waar in het gewone leven geregeld dementerende mensen niet meer helemaal voor vol worden aangezien, zie je hier dat de schrijfster Etta met een enorm respect blijft benaderen. Nergens wordt Etta als een demente oude vrouw neergezet, het hele boek getuigt van een liefdevolle en respectvolle aanpak.
En net zoals bijna ongemerkt de dementie steeds verder doordringt in het leven van Etta, en net zoals stiekem de feiten en fictie steeds meer een loopje met de lezer nemen, zo sluipt ook de poëzie heel voorzichtig het verhaal binnen. De hele vertelling wordt gaandeweg steeds meer een betoverend en ontroerend loflied op het leven en de ouderdom. Prachtig!
GELEZEN:
titel: Etta & Otto & Russel & James
auteur: Emma Hooper
genre: roman
Dit boek las ik in het kader van Een perfecte dag voor literatuur
2 opmerkingen:
Manjo, wat heb je weer een schitterende blogpost geschreven. Zo mooi over het vervagen van de grenzen tussen jou en mij, hier en daar, nu en toen. En boven dat alles blijft de liefde (en de poezie daarvan) overeind. Prachtig.
Dank je, Johanna.
Een reactie posten