Sharon Bolton - Zielsgeheim

(geschreven op 13-04-2012 voor Notjustanybook. Op dit blog geplaatst op 6-6-2012)
genre: literaire thriller
uitgever: A.W. Bruna
verschenen: april 2012

Korte samenvatting: de jonge Londense politieagente Lacey Flint krijgt op een avond volkomen onverwacht een hevig bloedende, stervende vrouw in haar armen. Als getuige moet ze een gepaste afstand houden tot het onderzoek, maar dat blijkt onmogelijk als er steeds meer sporen naar haarzelf lopen. Flint is gefascineerd door de 19e-eeuwse seriemoordenaar Jack de Ripper en ontdekt dat deze nieuwe serie Londense moorden gaan volgens het oude Jack de Ripperscenario.



Laat ik voorop stellen dat ik absoluut geen liefhebber ben van horror, of van bloederige misdaaddrama’s. Het echt slagerswerk, de hack’n’slash verhalen, zijn aan mij niet besteed. Ik ben een literaire vegetariër: in mijn ogen moet een goede thriller ook zonder bloedvergieten een bloedstollende spanning op kunnen roepen. Als ik dan een boek moet recenseren waarbij vanaf de eerste bladzijde het bloed om je oren lijkt te spatten, kost me dat heel veel moeite. Drie keer ben ik eraan begonnen, alleen de laatste keer zette ik door, omdat ik het met de uitgever zo had afgesproken.

Na pakweg de eerste honderd bladzijden was de weerzin weg -of was ik eraan gewend geraakt? Een kleine vijftig pagina’s verder wist ik zeker dat ik dit boek niet meer weg zou leggen voordat ik het helemaal uit had. Sharon Bolton legt in ‘Zielsgeheim’ zoveel lagen bloot, die steeds opnieuw weer een andere wending aan het verhaal geven. Zorgvuldig componeert ze ogenschijnlijk losse onderdelen tot een stevig verhaal.
Wat doen die fragmenten van tien jaar geleden in dit boek? Wat hebben die met het hier-en-nu verhaal te maken? Waarom hangt de auteur het plot zo aan Jack de Ripper op? Wanneer krijgt die jonge agente nou eindelijk die inspecteur waar ze op valt? Vragen als deze en nog tientallen meer komen boven bij het lezen van dit boek. Want in eerste instantie lijken het allemaal gemakkelijke en voor de hand liggende clues te zijn en verwacht je al gauw opheldering. Maar keer op keer op keer weet de auteur deze clichévalkuilen meesterlijk te omzeilen, steeds blijken er weer nieuwe, verrassende plotwendingen mogelijk te zijn en steeds opnieuw word je als lezer op het verkeerde been gezet. En als je dan denkt dat je het hele verhaal begrijpt, blijken bepaalde zaken op het allerlaatst toch nog totaal onverwacht anders uit te pakken.
Karakterontwikkeling, gelaagdheid, invalshoeken, plotwendingen, en spanning dragen allemaal bij aan een meesterlijke literaire thriller. Dat grote delen van het boek dan gedrenkt zijn in een wat bloederig sausje, neemt zelfs deze vegetariër dan maar voor lief.