Eva Kelder - Een charismatisch defect
Soms zijn er van die boeken waar je naar uitkijkt, ook al weet je dat ze nog niet eens bestaan. Want dát zo'n boek er ooit komt, is dan voor mij van meet af aan vanzelfsprekend. Zoals bijvoorbeeld het tweede boek van Eva Kelder. Ik was zo onder de indruk van haar debuut, dat ik niet anders kon dan JA roepen toen de uitgever mij benaderde met Kelders nieuwste boek.
Een charismatisch defect speelt zowel eind jaren zestig als nu. De achttienjarige Anneke valt voor de zwarte Amerikaan Blake, die haar omdoopt in April. Ze komen in het Amsterdam van de Vondelparkhippies, de provo's en de Damslapers terecht. Samen krijgen ze een zoon, Fedja.
Als de hippies een industrieel af willen straffen, loopt het uit de hand, de man overlijdt. Hoewel April dit overlijden had kunnen voorkomen, heeft ze de man aan zijn lot overgelaten. Mede door dit voorval loopt uiteindelijk de relatie van Blake en April stuk.
Jaren later komt April een oude vriend van Blake tegen. Ze krijgt daar een relatie mee en samen kijken ze terug op hun leven, waarbij duidelijk wordt dat sommige dingen April nog steeds dwars zitten. Voor een aantal zaken blijkt het dan voorgoed te laat te zijn.
Natuurlijk is er veel meer te vertellen over het verhaal, maar eigenlijk kun je dat beter zelf lezen.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik met dit boek aan moet. Komt dat door de (te) hoog gespannen verwachtingen, leg ik de lat te hoog? Feit is dat ik er bijna twee weken over deed om Een charismatisch defect te lezen, als het me echt heel erg zou boeien had ik het in twee dagen uit gehad. Maar waar ligt dat dan aan?
Aan de psychologische ontwikkelingen kan het niet liggen. Net als in haar debuut maakt Kelder ook in haar tweede boek duidelijk dat zij een goede kijk op de menselijke geest heeft, op de ontwikkelingen, de foutjes en tekortkomingen, de mogelijkheden en onmogelijkheden. Wat dat betreft is ook dit boek uitstekend. Maar wat is het dan?
Vooral het eerste deel, dat in de jaren 60 speelde, was voor mij moeilijk te verteren. En pas nadat ik me er doorheen had gebeten, besefte ik waarom. Het komt niet geloofwaardig over. Nu ben ik zelf uit 1958, dus de jaren 1968 en 1969 ken ik vooral van de tv. De Parijse studentenopstand, de Vietnamoorlog, de Praagse Lente, de Maagdenhuisbezetting, het Lieverdje, Damslapers en protestmarsen, ik zag het elke avond bij het nieuws en de actualiteitenprogramma's.
Vanaf 1972 ging ik in de zomer met een oudere vriendin op tienertoer, Amsterdam onveilig maken, daarbij dompelde ik me onder in veel van wat Kelder beschrijft. Ik leek vijf jaar ouder dan dat ik was en heb daar in die tijd gruwelijk misbruik van gemaakt. En roep nou niet "Dat kan niet op die leeftijd", want destijds kon er heel veel op die leeftijd. Veel meer dan nu. Een legitimatiebewijs had je in die tijd niet nodig, en zolang je maar een geloofwaardig verhaal vertelde, kon je als veertienjarige alles doen en gedaan krijgen.
Met die bagage weet ik dat het verhaal van Kelder niet klopt. De sfeer was anders, details kloppen niet, ik herkende me niet in wat zij schreef. En dat maakte voor mij het verhaal niet echt.
Nou hoeft een verhaal beslist niet echt te zijn om me te boeien, maar als het wél geloofwaardig over moet komen en het is het niet, heb ik een probleem. Dan sleep ik me erdoor, alleen maar omdat ik nou eenmaal heb beloofd er over te schrijven. Jammer.
Ook qua taalgebruik vind ik dit boek beduidend minder dan Kelders debuut. Op zich is het is nog steeds prima, maar de pareltjes van zinnen die het eerste boek zo bijzonder maakten, miste ik hier.
Kortom: voor wie Kelders debuut niet kent en voor wie net als de auteur de jaren '60 en '70 niet actief heeft meegemaakt, is Een charismatisch gebrek een prima boek. Maar ik denk er een beetje anders over. Of ben ik door haar debuut teveel verwend en zijn mijn verwachtingen daarom te hoog gespannen?
Een charismatisch defect speelt zowel eind jaren zestig als nu. De achttienjarige Anneke valt voor de zwarte Amerikaan Blake, die haar omdoopt in April. Ze komen in het Amsterdam van de Vondelparkhippies, de provo's en de Damslapers terecht. Samen krijgen ze een zoon, Fedja.
Als de hippies een industrieel af willen straffen, loopt het uit de hand, de man overlijdt. Hoewel April dit overlijden had kunnen voorkomen, heeft ze de man aan zijn lot overgelaten. Mede door dit voorval loopt uiteindelijk de relatie van Blake en April stuk.
Jaren later komt April een oude vriend van Blake tegen. Ze krijgt daar een relatie mee en samen kijken ze terug op hun leven, waarbij duidelijk wordt dat sommige dingen April nog steeds dwars zitten. Voor een aantal zaken blijkt het dan voorgoed te laat te zijn.
Natuurlijk is er veel meer te vertellen over het verhaal, maar eigenlijk kun je dat beter zelf lezen.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik met dit boek aan moet. Komt dat door de (te) hoog gespannen verwachtingen, leg ik de lat te hoog? Feit is dat ik er bijna twee weken over deed om Een charismatisch defect te lezen, als het me echt heel erg zou boeien had ik het in twee dagen uit gehad. Maar waar ligt dat dan aan?
Aan de psychologische ontwikkelingen kan het niet liggen. Net als in haar debuut maakt Kelder ook in haar tweede boek duidelijk dat zij een goede kijk op de menselijke geest heeft, op de ontwikkelingen, de foutjes en tekortkomingen, de mogelijkheden en onmogelijkheden. Wat dat betreft is ook dit boek uitstekend. Maar wat is het dan?
Vooral het eerste deel, dat in de jaren 60 speelde, was voor mij moeilijk te verteren. En pas nadat ik me er doorheen had gebeten, besefte ik waarom. Het komt niet geloofwaardig over. Nu ben ik zelf uit 1958, dus de jaren 1968 en 1969 ken ik vooral van de tv. De Parijse studentenopstand, de Vietnamoorlog, de Praagse Lente, de Maagdenhuisbezetting, het Lieverdje, Damslapers en protestmarsen, ik zag het elke avond bij het nieuws en de actualiteitenprogramma's.
Vanaf 1972 ging ik in de zomer met een oudere vriendin op tienertoer, Amsterdam onveilig maken, daarbij dompelde ik me onder in veel van wat Kelder beschrijft. Ik leek vijf jaar ouder dan dat ik was en heb daar in die tijd gruwelijk misbruik van gemaakt. En roep nou niet "Dat kan niet op die leeftijd", want destijds kon er heel veel op die leeftijd. Veel meer dan nu. Een legitimatiebewijs had je in die tijd niet nodig, en zolang je maar een geloofwaardig verhaal vertelde, kon je als veertienjarige alles doen en gedaan krijgen.
Met die bagage weet ik dat het verhaal van Kelder niet klopt. De sfeer was anders, details kloppen niet, ik herkende me niet in wat zij schreef. En dat maakte voor mij het verhaal niet echt.
Nou hoeft een verhaal beslist niet echt te zijn om me te boeien, maar als het wél geloofwaardig over moet komen en het is het niet, heb ik een probleem. Dan sleep ik me erdoor, alleen maar omdat ik nou eenmaal heb beloofd er over te schrijven. Jammer.
Ook qua taalgebruik vind ik dit boek beduidend minder dan Kelders debuut. Op zich is het is nog steeds prima, maar de pareltjes van zinnen die het eerste boek zo bijzonder maakten, miste ik hier.
Kortom: voor wie Kelders debuut niet kent en voor wie net als de auteur de jaren '60 en '70 niet actief heeft meegemaakt, is Een charismatisch gebrek een prima boek. Maar ik denk er een beetje anders over. Of ben ik door haar debuut teveel verwend en zijn mijn verwachtingen daarom te hoog gespannen?
GELEZEN:
genre: roman
2 opmerkingen:
Zelf had ik ook last van iets te hoge verwachtingen, al was ik mij daar wel van bewust. Ik vond het juist knap dat Eva de sfeer van de jaren zestig zo goed neerzet, maar ik ben iets jonger dan zij, dus heb die ook niet meegemaakt. Jammer dat het zo anders is dan jouw ervaring.
Wat vond je van de tweede helft, waarin April ouder is geworden?
Ik heb tot nu toe dit boek bewust nog niet gelezen, omdat ik met het thema al niet goed weet welke kant het op gaat. Ik had destijds met Het leek stiller dan het was een beetje aanloop-problemen, maar daarna bleef/blijft het een roman die doorzingt in mijn hoofd.
Met jouw blogpost in gedachten, besteed ik mijn tijd voorlopig nog even aan andere boeken.
Een reactie posten