Bizar verhaal in prachtige, bloemrijke volzinnen

Christophe Vekeman - Hotel Rozenstok

Christophe Vekeman, dat is toch die auteur waarvan ik eerder een boek besprak, waarbij ik vanuitgever nadrukkelijk te horen kreeg dat ik niets maar dan ook helemaal niets inhoudelijks over het boek mocht vertellen? Gelukkig is er dan nu een herkansing. Hotel Rozenstok is vijf maanden geleden uitgegeven en de tekst is al integraal op Google books te vinden. Eindelijk. Over dit boek kan ik dus gewoon 'los' gaan en fluit niemand me terug. 

Want die Vekeman, dat is toch wel iets aparts hoor. Af en toe doet hij me aan Reve denken, maar dat is maar af en toe. Vekemans bloemrijke, soms naar bombastisch neigende volzinnen, gelardeerd met ontelbare bijzinnen die inhoudelijk soms alle kanten op kunnen waaieren, zijn voor mij uniek in de Nederlandse literatuur. Maar daar moet ik meteen een restrictie bij maken, want wie ben ik nou helemaal als het op literatuur aankomt? En is het niet zo dat ik het werk van veel meer goede schrijvers niet ken dan wel? Kortom: mijn mening is er ook maar een.

Wil je zelf een oordeel vormen over Vekemans taalgebruik? Lees dan maar eens een willekeurig stukje uit het boek.

Literaire circus

In Hotel Rozenstok neemt Vekeman zichzelf, het hele literaire circuit, de lezer en eigenlijk iedereen op de hak, behalve Wanda, zijn geliefde en muze wier grootste afwijking het is om haar schoenveters te strijken. (Lach niet, zo bizar is het boek nou eenmaal.) In zijn bij vlagen hilarisch aandoend cynisch pessimisme laat Vekeman ons kennismaken met de verdorvenheid van het literaire wereldje. Even lijkt het of Vekemans kritiek pure kift is. De hoofdpersoon van het boek -hij heet niet toevallig ook Christophe Vekeman, schrijft boeken en lijkt in heel veel dingen op de auteur van het boek, maar bega niet de fout te denken dat deze Christophe en de auteur één en dezelfde persoon is- is namelijk literair gezien uitgeput.

Collegaschrijvers doen over zoiets niet moeilijk, naarmate zij minder presteren schijnen ze zichzelf juist beter te vinden. Intussen draait het circus rondom hen op volle toeren, stroomt het geld binnen en vreet het publiek uit hun hand.
Voor Vekeman gaat dat niet op. Hij heeft tien boeken uitgepoept die allemaal door de recensenten de hemel in bejubeld zijn, maar denk nou niet dat het grote publiek weet wie Christophe Vekeman is. 

De waarheid was dat ik een hekel gekregen had aan succes. Ik had gezien wat het met mensen deed, ik was volop in de gelegenheid geweest het te zien; ongeveer iedereen met wie ik rond de eeuwwisseling was gedebuteerd -gezwegen nog over het zootje overambitieus ongeregeld dat in de jaren daarop een eerste boek had geschreven- had tenminste één Grote Prijs gewonnen en/of een bestseller op zijn naam staan. Ik had het gezien, en wat ik had gezien beviel mij niet en had van mij van langsom meer zelfs met de vrees vervuld dat wat ik net als alle schrijvers nastreefde, commercieel succes dus, mij ooit daadwerkelijk zou overkomen. Succes was voor losers. 

Zoals zovelen weet Vekemans alter ego iets dat hij zelf niet kan bereiken af te kraken als zijnde onzinnig: succes was voor losers. Hij kiest ervoor het schrijven voor gezien te houden en ander emplooi te zoeken. Maar wat dan? Met welk beroep zou hij wel in voldoende mate en op een bevredigende wijze in zijn onderhoud kunnen voorzien? Dat valt niet mee, hij vindt zichzelf nergens voor geschikt. Dat idee wordt nog eens extra onderstreept door een personeelschef bij wie hij solliciteert. 

Sinister

Vekeman besluit tot een zelfonderzoek tijdens een soort retraîte. Via internet boekt hij ver van huis, in het stadje L. in het hoge noorden van Nederland, een hotelkamer voor 17 dagen. Daar zal hij zich afzonderen om zich te oriënteren op zijn toekomst. Bij aankomst in L. blijkt het niet bepaald een gastvrije stad te zijn en ook in hotel Rozenstok hangt een sinistere sfeer. De wulpse uitbaatster ontlokt Vekeman wat stoute dromen, maar verder dan een droom zal het nooit komen. Er is in dat hotel iets gebeurd, waardoor iedereen zich van hem afkeert zodra ze weten waar hij logeert. Maar ook de uitbaters van hotel Rozenstok keren zich tegen Vekeman, als ze ontdekken dat hij een schrijver is, of was. Want stel je toch eens voor dat hij over het hotel zou gaan schrijven? Gaandeweg vervreemdt de sfeer en wordt het verhaal absurdistischer -zelfs met wat horrortintjes- totdat Vekeman na een bizarre apocalyps besluit dat hij toch maar verder gaat als schrijver: iets anders kan hij niet en hij heeft in de gebeurtenissen in L. een nieuw onderwerp gevonden. 

Vekemans tegenslag, zijn besluit om van beroep te veranderen en het verblijf in hotel Rozenstok met alles wat daaromheen hangt lijkt een vrij plat verhaal. Dat zou het misschien zijn wanneer het door een andere auteur geschreven was, maar Christophe Vekeman weet doorheen zijn bloemrijke zinnen zoveel hersenspinsels en zijwegen te weven, dat je zonder het in de gaten te hebben een psychologische laag onder het verhaal krijgt, alsmede een kritische laag waarin alles wat zich in onze maatschappij geslaagd mag noemen stiekem even onderuit gehaald wordt.

Je moet er tegen kunnen, tegen de uitgesponnen zinnen die vaak meer dan een halve pagina beslaan. Dat leest traag. Hotel Rozenstok is dan ook geen pageturner die je achter elkaar uitleest, integendeel. Maar als je je niet door deze lange en soms ingewikkelde zinnen laat ontmoedigen, is een Vekeman op zijn tijd een waar genot.  

GELEZEN:

titel: Hotel Rozenstok

auteur: Christophe Vekeman

genre: roman

publicatiedatum: 1 september 2015

uitgever: Arbeiderspers

Dit boek las ik in het kader van Een perfecte dag voor literatuur
Lees hier wat andere boekbloggers ervan vonden