genre: managementboek
uitgever: Maven Publishing
verschenen: mei 2012
Korte samenvatting:
Onderzoekster Jane McGonigal stelt een verfrissend nieuwe vraag: is de realiteit wel uitdagend genoeg? In Beter dan echt maakt ze gebruik van inzichten uit onder andere neurologie, psychologie en filosofie om aan te tonen waarom games zo’n grote aantrekkingskracht hebben en waarom dit een van de belangrijkste trends van deze tijd is. Maar ze gaat nog een stap verder. Aan de hand van vele voorbeelden laat ze zien hoe games gebruikt kunnen worden door bedrijven, overheden en scholen om op creatievere en effectievere wijze te werk te gaan.
Vanwege de ondertitel -hoe gaming de wereld verbetert- was ik al direct meer dan normaal geïnteresseerd in Jane McGonigal’s nieuwste boek “Beter dan echt”. Zou dit nu eindelijk een wetenschappelijk verantwoorde onderbouwing voor mijn voorliefde voor games?
Vanaf Pong (jaren 70) en Packman (jaren 80) ben ik een gamefanaat. De gameboys van mijn kinderen waren bij mij niet veilig en uit mijn pc-software verwijder ik rigoureus alle spelletjes, anders kom ik niet aan werken toe. Het enige dat ik mezelf tegenwoordig voorzichtig toesta is Wordfeud op de telefoon. Zou dit boek nu eindelijk argumenten geven waarmee ik onbeperkt gamen zou kunnen verantwoorden?
McGonigals boek leest als een trein. Het enige dat er op aan te merken is, is dat ze soms ontzettend uitgebreid herhaalt. In de helft minder woorden kan ze evenveel zeggen. Ze analyseert waarom we graag gamen, maar ook waarom we -in het algemeen- blij worden en waarom gamen dat proces stimuleert. Ze analyseert de spellen, brengt de onderdelen terug op niveau’s die ook in het dagelijks leven van toepassing kunnen zijn. Ze toont aan hoe coöperatieve acties het individu tot een beter functioneren brengen, maar ook een positief effect hebben op het succes van de hele groep. Dat alles onderbouwt ze met o.a. filosofische, sociologische en (neuro-)psychologische argumenten.
Het boek heeft een typisch Amerikaanse, super-optimistische ondertoon. In dat opzicht deed het me denken aan allerlei zelfhulp- en andere boeken van Amerikaanse schrijvers die ineens het licht hebben gezien en anderen daarin willen laten delen. Ook kwam het beeld van de Tell-Sell reclames naar voren: NU nóg groter, nóg beter, nóg mooier en dat allemaal voor nóg minder geld, dus koop het NU!
Juist het feit dat ik me helemaal in liet pakken door de tekst en het idee kreeg dat ik zelf ook het licht had gezien, maakte me argwanend. Mijn eerste review heb ik dan ook niet verzonden, maar terzijde gelegd. Na een kleine week overdenken, nog eens wat nalezen en weer overdenken, viel pas het kwartje: McGonigal doet alsof gamen beter voelt dan het echte leven, omdat ze het echte leven bagatelliseert. Het werkelijke leven is niet logisch. Soms kun je nog zo goed je best doen, maar lukt iets gewoon niet. In een spel gebeurt dat niet, daar is de beloning evenredig aan de inspanning. Bovendien geeft het echte leven echt resultaat, bij games kom je niet verder dan een virtuele werkelijkheid. Dat is ook het aantrekkelijke van een game. Want stel je voor dat je echt je leven zou kunnen verliezen, dan liep je hard weg van het gevaar. In een game ga je dat risico wel aan, je hebt toch niks te verliezen.
Ik denk dat het boek van McGonigal zeker de moeite waard is om een inzcht te krijgen in de processen bij het gamen. Enkele aspecten daaruit zouden tot op zekere hoogte ook toegepast kunnen worden in het werkelijke leven. Maar blijf kritisch: zo groots en meeslepend als McGonigal het maakt, zal het nooit kunnen worden. Gewoon omdat het juist niet echt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten